ყოველი ადამიანისათვის ის ნიშნავდა რაღაც თავისას. ერთნი ხედავდნენ მასში უდიდეს მეფესა და მეომარს, ამბიციებით, ვაჟკაცობითა და ახალგაზრდისათვის დამახასიათებელი ქედმაღლობით სავსეს, რომელიც წარუძღვა თავის არმიას რიცხოვნობით მრავალჯერ აღმატებული სპარსეთის არმიის წინააღმდეგ. მეორენი კი ხედავდნენ მასში შვილს, რომელიც ცდილობდა მოეპოვებინა თავისი მკაცრი მამის მოწონება და წაეშალა დედის მემკვიდრეობის ნაკვალევი. მტერთათვის ის რისხვაა, მთავარსარდალი, რომელსაც არ წაუგია არც ერთი ბრძოლა. თავისი თანამოაზრეთათვის კი ის იყო მომავლის წინასწარ მჭვრეტელი, რომლის ოცნებებმა და სურვილებმა ასწლეულებს გაუძლეს, დატოვა წარუშლელი ანაბეჭდი დედამიწაზე დ ა რომლის სახელიც ექოდ ისმის მარადიულობაში. მას ალექსანდრე მაკედონელს ეძახდნენ!

---

---